تو را ربیع الانام نامیدند؛ بهار آفریدگان و نضرة الایام؛ سرسبزی روزگاران.

با خود مرور می‌كنم ویژگی‌های بهار را، شاید نشانی از تو بیابم.
بهار كه می‌آید با خود سرسبزی و سرزندگی می‌آورد؛
نسیم روح نواز باد بهاری باعث آغاز زندگی می‌شود؛ بهار،‌ یعنی زندگی یعنی تكاپو؛
بهار، یعنی رشد؛
بهار، یعنی رهایی از نخوت؛
بهار،‌ یعنی حركت؛
بهار، یعنی رویش یعنی زایش؛
بهار، یعنی لبخند زدن به زندگی؛
بهار، یعنی پایان كینه‌ها و كدورت‌ها؛
بهار، یعنی پایان حكومت سرما؛
بهار، یعنی رهایی از عادات؛
حال با خود می‌اندیشم من با این همه خمودگی
با این همه كسالت؛
با این همه سكون و درجا زدن؛
با این همه كینه و كدورت؛
با این همه سردی و فسردگی؛
آیا با همچون تویی نسبتی دارم؟
یاران بهار، همه بهاری‌اند؛
یاران بهار، از جنس بهارند؛
یاران بهار، بوی بهار می‌دهند؛
یاران بهار،‌ سرزنده‌ اند و زندگی می‌كنند؛

مولایم!
بهار بهانه‌ای است برای یادآوری نامت؛
بهانه‌ای كه به یادم بیاورد كه با آمدنت جهان سرزنده می‌شود و زندگی از سر می‌گیرد.
مولایم!
بهار به من یادآور می‌شود كه با آمدنت هر آنچه از جنس سردی و فسردگی است، تمامی دل‌های یخ بسته و یخی از بین می‌رود، دل‌هایی كه هرگز گرمای بهار را حس نكردند…
دل‌هایی كه بر یاران بهار، رحم نیاوردند؛ دل‌هایی كه فقط نام دل را یدك می‌كشند…

فقط یك نكته مانده است برای گفتن:
«بهار، نمی‌شود كه نیاید.»

✿ بهترین و کوتاه ترین دعا ✿
« اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج»